Laatste avond

Remko is intussen ook gearriveerd. Hij vertelt van zijn ervaringen sinds verleden week vrijdag, maar we zijn vooral benieuwd naar het meisje waarop hij verliefd is, Daria!

Morgen naar huis...

Via San José naar Manila

We horen dat de aardbeving van gisteren een kracht had van 5.3 op de schaal van Richter en dat het epicentrum bij Ilocos lag. Er waren gelukkig geen slachtoffers en geen schade. 

  

We nemen de bus van Banaue naar San José. Daar stappen we over op de bus naar Manila.

Onderweg gezellig samen naar het toilet!

Aardbeving in Banaue!

We nemen de bus naar Bontoc en dan een jeepney naar Banaue. De chauffeur stopt onderweg een paar keer om ons van de rijstvelden te laten genieten, maar wij zien slechts mist en regen...

   

   

In Banaue kunnen we in 'Sanafe Lodge' overnachten. Als we 's avonds nog aan de maaltijd zitten, horen we gerinkel en denken dat er iets gevallen is. Alleen, het gerinkel houdt aan en we voelen de grond schudden. EEN AARDBEVING!  "Out, out!" roept de kokkin en we rennen allemaal naar de voordeur. "But not outside!". Daar hangen de elektriciteitsdraden over de weg en die kunnen naar beneden komen. Terwijl we daar staan te wachten voelen we nog twee naschokken. We blijven nog even met de andere gasten napraten, vinden dat we vandaag genoeg avontuur beleefd hebben en gaan naar bed. Maar om een uur of elf weer een naschok en een half uur later weer een! Bram loopt de gang op waar ook de hoteleigenaar staat. Die probeert hem gerust te stellen. Bram legt voor de zekerheid zijn zaklantaarn op het nachtkastje klaar. Onnodig te vertellen dat het wel even duurt voordat we de slaap weer kunnen vatten.

In de grotten in Sagada

   
             

Naar Baguio en Sagada

We nemen de bus naar Baguio en slapen in het Burnham Hotel, oud, donker en scharrig. De volgende dag nemen we de bus naar Sagada. Dit is een aftandse, rammelende bus waarvan de airco bestaat uit twee plastic ruitjes die je open kunt schuiven. Opeens een enorme klap: klapband! Met drie man probeert men de bouten los te wrikken en na een half uurtje is de klus geklaard. Weer op weg en een kwartier later stopt de chauffeur in een dorpje om een nieuwe sleutel te kopen; de oude heeft hij krom getrokken. Maar na een tijdje weer een klap. Weer gestopt en met z'n drieën worden de banden gecontroleerd. Dan hebben ze er blijkbaar voldoende vertrouwen in, want we vervolgen onze weg.

       

De afstand tussen Baguio en Sagada bedraagt 150 km. Het grootste gedeelte van de rit rijden we over goede betonnen wegen, maar de laatste 50 km. bestaat de weg uit zand, stenen, keien en kuilen. De hoogste top waarover we rijden is 2220 km. en dat doen we in de mist. In Sagada slapen we in het Olahrinan Resthouse.

Terug naar Manila

We nemen afscheid van Coco Beach en maken de oversteek naar Luzon over een woelige zee. Na anderhalf uur varen bereiken we de overkant: Batangas. Daar staat een busje klaar die ons naar Manila brengt. De chauffeur heeft voor ons 'Malate Pensionne' gereserveerd. Daar aangekomen blijkt dat Bram zijn laptop in het busje heeft laten liggen! De receptioniste belt het kantoor en krijgt na een kwartiertje de mededeling dat de laptop gevonden is en tegen zessen zal worden afgeleverd!

Coco Beach Resort

We slapen in een traditioneel bamboe huisje op palen. 

   

   

Via Roxas naar Capalan

  

Vandaag vertrekken we van Boracay. We nemen de boot naar Caticlan en daarna een naar Roxas. Daar wacht een busje dat ons naar hotel "Riceland2" in Capalan brengt.

De volgende dag gaan we met een trike naar het busstation en nemen daar een jeepney naar Puerto Galera. Met 16 man en de nodige bagage zitten we behoorlijk klem en dat moeten we zeker twee uur volhouden. In Puerta Galera nemen we een bootje naar het Coco Beach Resort. 

Fietstochtje en Menno's tatoo

  

We fietsen over een drukke weg naar de noordpunt van Boracay, waar het strand rustiger is. 

Intussen heeft Menno een tatoo laten zetten:  R A F A.